среда, 15 октября 2014 г.

Միքելանջելոյի պոեզիան

Молчи, прошу, не смей меня будить.
О, в этот век преступный и постыдный
Не жить, не чувствовать – удел завидный…
Отрадно спать, отрадней камнем быть.
Լռիր, խնդրում եմ, ինձ մի արթնացրու:
Այս ամոթալի ու հանցավոր դարում,
Նախանձելի է չապրելն ու չզգալը…
Երանելի է քունը, երանի թե քար լինեի:
Я отлучен, изгнанник, от огня;
Я никну там, где все произрастает;
Мне пищей — то, что жжет и отравляет;
И что других мертвит, — живит меня.
Աքսորյալիս հեռացրել են կրակից.
Ես թառամում եմ այնտեղ, որտեղ ամեն ինչ ծաղկում է.
Ոտում եմ այն, ինչ վառում և թունավորում է.
Եվ այն ինչ սպանում է այլոց, ինձ կենդանացնում է:
Ջովանիդա Պիստոյային ուղղված բանաստեղծություն՝ Սիքստինյան կապելան նկարելու մասին.
Այս տանջանքից մոտս խպիպ է առաջացել,
Փաթաթվել վզիս ինչպես կատուները Լոմբարդիայում (մարզ Իտալիայի հյուսիսում)
կամ այլուր, որտեղ լճացած ջուրը թույն է:
Ստամոքսս ճզմվել է կզակիս տակ, մորուքս
մատնացույց է անում երկինք, ուղեղս մասնատվել է գանգատուփիս մեջ,
կուրծքս գալարվում է, ինչպիս հարպիանը (հունական դիցաբանությունում՝ կնոջ մարմնով թռչուն): Գլխավերևում պահած վրձնիցս անդադար ներկ է կաթում, և դեմքս կարծես կաթիլների համար նախատեսված հատակ լինի:
Ազդրերս սրվել և մտել են փորս,
Խեղճ հետույքս ճգնում է հակակշիռ լինել,
ամեն արածս շարժումը կույր և աննպատակ է:
Մաշկս վրայիցս կախ է գալիս,
Շարժումներիցս ողնաշարս կապվել է:
Ես կոր եմ կարծես սիրիական աղեղ:
Քանզի ես այսպես տարված եմ գործով, իմ մտքերը
խենթ ուխտադրուժ թափոն են.
Ծուռ շվիի վրա լավ չես կարող նվագել:
Իմ նկարչությունը մեռած է.
Պաշտպանիր այն, Ջովանի, պաշտպանիր պատիվս:
Ես ճիշտ տեղում չեմ՝ ես նկարիչ չեմ: